ON THORNS I LAY

We weten nog maar al te goed hoe het Griekse On Thorns I Lay zich halfweg de jaren 90 profileerde als één van de grote beloften van de dark/doom/death scene. De band leek samen met Rotting Christ, Septic Flesh en Nightfall klaar om de wereld te veroveren. Helaas verdween het gezelschap samen met het label van die dagen, Holy Records, op de achtergrond. Al bleef men platen maken tot 2003, om dan na 12 jaar stilte via diverse obscure labels de zaak weer aan te zwengelen met nieuw werk, toch leek het kalf verdronken. Niks blijkt echter minder waar, want nu is er de sterkste plaat in decennia. Nu had men wat ons betreft wel meer dan zes songs op dit titelloze tiende album mogen zetten, maar daar staat wel tegenover dat dit ‘all killers, no fillers’ betreft. De dark/doom/death van weleer lijkt helemaal terug te zijn, waardoor je naast die typische Griekse melancholie ook de zwaarmoedigheid van een Paradise Lost of My Dying Bride hoort, of de gevoelige depressies van een Swallow The Sun. Wat ons betreft is de band meer dan zomaar terug van weggeweest, deze staat verder dan ooit voordien en levert met ‘On Thorns I Lay’ zelfs zijn sterkste album ooit af.